سورة الشمس 91

سورة الشمس 91
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

به خورشید و گسترش نور آن سوگند، (1)

و به ماه هنگامى که بعد از آن درآید، (2)

و به روز هنگامى که صفحه زمین را روشن سازد، (3)

و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند، (4)

و قسم به آسمان و کسى که آسمان را بنا کرده، (5)

و به زمین و کسى که آن را گسترانیده، (6)

و قسم به جان آدمى و آن کس که آن را (آفریده و) منظم ساخته، (7)

سپس فجور و تقوا (شر و خیرش) را به او الهام کرده است، (8)

که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده; (9)

و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! (10)

قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند، (11)

آنگاه که شقى‏ترین آنها بپاخاست، (12)

و فرستاده الهى ( صالح) به آنان گفت: «ناقه خدا ( همان شترى که معجزه الهى بود) را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!» (13)

ولى آنها او را تکذیب و ناقه را پى کردند (و به هلاکت رساندند); از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد! (14)

و او هرگز از فرجام این کار ( مجازات ستمگران) بیم ندارد! (15)