سورة الذاریات 51

سورة الذاریات 51
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به بادهایى که (ابرها را) به حرکت درمى‏آورند، (1)

سوگند به آن ابرها که بار سنگینى (از باران را) با خود حمل مى‏کنند، (2)

و سوگند به کشتیهایى که به آسانى به حرکت درمى‏آیند، (3)

و سوگند به فرشتگانى که کارها را تقسیم مى‏کنند، (4)

(آرى سوگند به همه اینها) که آنچه به شما وعده شده قطعا راست است; (5)

و بى‏شک (رستاخیز) و جزاى اعمال واقع‏شدنى است! (6)

قسم به آسمان که داراى چین و شکنهاى زیباست، (7)

که شما (درباره قیامت) در گفتارى مختلف و گوناگونید! (8)

(تنها) کسى از ایمان به آن منحرف مى‏شود که از قبول حق سرباز مى‏زند! (9)

کشته باد دروغگویان (و مرگ بر آنها)! (10)

همانها که در جهل و غفلت فرو رفته‏اند، (11)

و پیوسته سؤال مى‏کنند: «روز جزا چه موقع است؟!» (12)

(آرى) همان روزى است که آنها را بر آتش مى‏سوزانند! (13)

(و گفته مى‏شود:) بچشید عذاب خود را، این همان چیزى است که براى آن شتاب داشتید! (14)

به یقین، پرهیزگاران در باغهاى بهشت و در میان چشمه‏ها قرار دارند، (15)

و آنچه پروردگارشان به آنها بخشیده دریافت مى‏دارند، زیرا پیش از آن (در سراى دنیا) از نیکوکاران بودند! (16)

آنها کمى از شب را مى‏خوابیدند، (17)

و در سحرگاهان استغفار مى‏کردند، (18)

و در اموال آنها حقى براى سائل و محروم بود! (19)

و در زمین آیاتى براى جویندگان یقین است، (20)

و در وجود خود شما (نیز آیاتى است); آیا نمى‏بینید؟! (21)

و روزى شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده مى‏شود! (22)

سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حق است همان گونه که شما سخن مى‏گویید! (23)

آیا خبر مهمانهاى بزرگوار ابراهیم به تو رسیده است؟ (24)

در آن زمان که بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما که جمعیتى ناشناخته‏اید!» (25)

سپس پنهانى به سوى خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شده‏اى را براى آنها) آورد، (26)

و نزدیک آنها گذارد، (ولى با تعجب دید دست بسوى غذا نمى‏برند) گفت: «آیا شما غذا نمى‏خورید؟!» (27)

و از آنها احساس وحشت کرد، گفتند: «نترس (ما رسولان و فرشتگان پروردگار توایم)!» و او را بشارت به تولد پسرى دانا دادند. (28)

در این هنگام همسرش جلو آمد در حالى که (از خوشحالى و تعجب) فریاد مى‏کشید به صورت خود زد و گفت: «(آیا پسرى خواهم آورد در حالى که) پیرزنى نازا هستم؟!» (29)

گفتند: «پروردگارت چنین گفته است، و او حکیم و داناست!» (30)

(ابراهیم) گفت: «ماموریت شما چیست اى فرستادگان (خدا)؟» (31)

گفتند: «ما به سوى قوم مجرمى فرستاده شده‏ایم... (32)

تا بارانى از «سنگ - گل‏» بر آنها بفرستیم; (33)

سنگهایى که از ناحیه پروردگارت براى اسرافکاران نشان گذاشته شده است!» (34)

ما مؤمنانى را که در آن شهرها(ى قوم لوط) زندگى مى‏کردند (قبل از نزول عذاب) خارج کردیم، (35)

ولى جز یک خانواده باایمان در تمام آنها نیافتیم! (36)

و در آن (شهرهاى بلا دیده) نشانه‏اى روشن براى کسانى که از عذاب دردناک مى‏ترسند به جاى گذاردیم. (37)

و در (زندگى) موسى نیز (نشانه و درس عبرتى بود) هنگامى که او را با دلیلى آشکار به سوى فرعون فرستادیم; (38)

اما او با تمام وجودش از وى روى برتافت و گفت: «این مرد یا ساحر است یا دیوانه!» (39)

از این رو ما او و لشکریانش را گرفتیم و به دریا افکندیم در حالى که در خور سرزنش‏بود! (40)

و (همچنین) در سرگذشت «عاد» (آیتى است) در آن هنگام که تندبادى بى‏باران بر آنها فرستادیم، (41)

که بر هیچ چیز نمى‏گذشت مگر اینکه آن را همچون استخوانهاى پوسیده مى‏ساخت. (42)

و نیز در سرگذشت قوم «ثمود» عبرتى است در آن هنگام که به آنان گفته شد: «مدتى کوتاه بهره‏مند باشید (و سپس منتظر عذاب)!» (43)

آنها از فرمان پروردگارشان سرباز زدند، و صاعقه آنان را فراگرفت در حالى که (خیره خیره) نگاه مى‏کردند (بى‏آنکه قدرت دفاع داشته باشند)! (44)

چنان بر زمین افتادند که توان برخاستن نداشتند و نتوانستند از کسى یارى طلبند! (45)

همچنین قوم نوح را پیش از آنها هلاک کردیم، چرا که قوم فاسقى بودند! (46)

و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم، و همواره آن را وسعت مى‏بخشیم! (47)

و زمین را گستردیم، و چه خوب گستراننده‏اى هستیم! (48)

و از هر چیز دو جفت آفریدیم، شاید متذکر شوید! (49)

پس به سوى خدا بگریزید، که من از سوى او براى شما بیم‏دهنده‏اى آشکارم! (50)

و با خدا معبود دیگرى قرار ندهید، که من براى شما از سوى او بیم‏دهنده‏اى آشکارم! (51)

این گونه است که هیچ پیامبرى قبل از اینها بسوى قومى فرستاده نشد مگر اینکه گفتند: س‏خ‏للّهاو ساحر است یا دیوانه!» (52)

آیا یکدیگر را به آن سفارش مى‏کردند (که همه چنین تهمتى بزنند)؟! نه، بلکه آنها قومى طغیانگرند. (53)

حال که چنین است از آنها روى بگردان که هرگز در خور ملامت نخواهى بود; (54)

و پیوسته تذکر ده، زیرا تذکر مؤمنان را سود مى‏بخشد. (55)

من جن و انس را نیافریدم جز براى اینکه عبادتم کنند (و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)! (56)

هرگز از آنها روزى نمى‏خواهم، و نمى‏خواهم مرا اطعام کنند! (57)

خداوند روزى‏دهنده و صاحب قوت و قدرت است! (58)

و براى کسانى که ستم کردند، سهم بزرگى از عذاب است همانند سهم یارانشان (از اقوام ستمگر پیشین); بنابر این عجله نکنند! (59)

پس واى بر کسانى که کافر شدند از روزى که به آنها وعده داده مى‏شود! (60)