سورة الاحقاف 46

سورة الاحقاف 46
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم (1)

این کتاب از سوى خداوند عزیز و حکیم نازل شده است! (2)

ما آسمانها و زمین و آنچه را در میان این دو است جز بحق و براى سرآمد معینى نیافریدیم; اما کافران از آنچه انذار مى‏شوند روى گردانند! (3)

به آنان بگو: «این معبودهایى را که غیر از خدا پرستش مى‏کنید به من نشان دهید چه چیزى از زمین را آفریده‏اند، یا شرکتى در آفرینش آسمانها دارند؟ کتابى آسمانى پیش از این، یا اثر علمى از گذشتگان براى من بیاورید (که دلیل صدق گفتار شما باشد) اگر راست مى‏گویید!» (4)

چه کسى گمراهتر است از آن کس که معبودى غیر خدا را مى‏خواند که تا قیامت هم به او پاسخ نمى‏گوید و از خواندن آنها (کاملا) بى‏خبر است؟! (و صداى آنها را هیچ نمى‏شنود!) (5)

و هنگامى که مردم محشور مى‏شوند، معبودهاى آنها دشمنانشان خواهند بود; حتى عبادت آنها را انکار مى‏کنند! (6)

هنگامى که آیات روشن ما بر آنان خوانده مى‏شود، کافران در برابر حقى که براى آنها آمده مى‏گویند: «این سحرى آشکار است!» (7)

بلکه مى‏گویند: «این آیات را بر خدا افترا بسته است!» بگو: «اگر من آن را بدروغ به خدا نسبت داده باشم (لازم است مرا رسوا کند و) شما نمى‏توانید در برابر خداوند از من دفاع کنید! او کارهایى را که شما در آن وارد مى‏شوید بهتر مى‏داند; همین بس که خداوند گواه میان من و شما باشد; و او آمرزنده و مهربان است!» (8)

بگو: «من پیامبر نوظهورى نیستم; و نمى‏دانم با من و شما چه خواهد شد; من تنها از آنچه بر من وحى مى‏شود پیروى مى‏کنم، و جز بیم‏دهنده آشکارى نیستم!» (9)

بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن کافر شوید، در حالى که شاهدى از بنى اسرائیل بر آن شهادت دهد، و او ایمان آورد و شما استکبار کنید (چه کسى گمراهتر از شما خواهد بود)؟! خداوند گروه ستمگر را هدایت نمى‏کند!» (10)

کافران درباره مؤمنان چنین گفتند: «اگر (اسلام) چیز خوبى بود، هرگز آنها (در پذیرش آن) بر ما پیشى نمى‏گرفتند!» و چون خودشان بوسیله آن هدایت نشدند مى‏گویند: «این یک دروغ قدیمى است!» (11)

و پیش از آن، کتاب موسى که پیشوا و رحمت بود (نشانه‏هاى آن را بیان کرده)، و این کتاب هماهنگ با نشانه‏هاى تورات است در حالى که به زبان عربى و فصیح و گویاست، تا ظالمان را بیم دهد و براى نیکوکاران بشارتى باشد! (12)

کسانى که گفتند: «پروردگار ما الله است‏»، سپس استقامت کردند، نه ترسى براى آنان است و نه اندوهگین مى‏شوند. (13)

آنها اهل بهشتند و جاودانه در آن مى‏مانند; این پاداش اعمالى است که انجام مى‏دادند. (14)

ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکى کند، مادرش او را با ناراحتى حمل مى‏کند و با ناراحتى بر زمین مى‏گذارد; و دوران حمل و از شیر بازگرفتنش سى ماه است; تا زمانى که به کمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگى بالغ گردد مى‏گوید: «پروردگارا! مرا توفیق ده تا شکر نعمتى را که به من و پدر و مادرم دادى بجا آورم و کار شایسته‏اى انجام دهم که از آن خشنود باشى، و فرزندان مرا صالح گردان; من به سوى تو بازمى‏گردم و توبه مى‏کنم، و من از مسلمانانم!» (15)

آنها کسانى هستند که ما بهترین اعمالشان را قبول مى‏کنیم و از گناهانشان مى‏گذریم و در میان بهشتیان جاى دارند; این وعده راستى است که وعده داده مى‏شدند. (16)

و کسى که به پدر و مادرش مى‏گوید: «اف بر شما! آیا به من وعده مى‏دهید که من روز قیامت مبعوث مى‏شوم؟! در حالى که پیش از من اقوام زیادى بودند (و هرگز مبعوث نشدند)! و آن دو پیوسته فریاد مى‏کشند و خدا را به یارى مى‏طلبند که: واى بر تو، ایمان بیاور که وعده خدا حق است اما او پیوسته مى‏گوید:» اینها چیزى جز افسانه‏هاى پیشینیان نیست! (17)

آنها کسانى هستند که فرمان عذاب درباره آنان همراه اقوام (کافرى) که پیش از آنان از جن و انس بودند مسلم شده، چرا که همگى زیانکار بودند! (18)

و براى هر کدام از آنها درجاتى است بر طبق اعمالى که انجام داده‏اند، تا خداوند کارهایشان را بى‏کم و کاست به آنان تحویل دهد; و به آنها هیچ ستمى نخواهد شد! (19)

آن روز که کافران را بر آتش عرضه مى‏کنند (به آنها گفته مى‏شود:) از طیبات و لذائذ در زندگى دنیا خود استفاده کردید و از آن بهره گرفتید; اما امروز عذاب ذلت‏بار بخاطر استکبارى که در زمین بناحق کردید و بخاطر گناهانى که انجام مى‏دادید; جزاى شما خواهد بود! (20)

(سرگذشت هود) برادر قوم عاد را یاد کن، آن زمان که قومش را در سرزمین «احقاف‏» بیم داد در حالى که پیامبران زیادى قبل از او در گذشته‏هاى دور و نزدیک آمده بودند که: جز خداى یگانه را نپرستید! (و گفت:) من بر شما از عذاب روزى بزرگ مى‏ترسم! (21)

آنها گفتند: «آیا آمده‏اى که ما را (با دروغهایت) از معبودانمان بازگردانى؟! اگر راست مى‏گویى عذابى را که به ما وعده مى‏دهى بیاور!» (22)

گفت: «علم (آن) تنها نزد خداست (و او مى‏داند چه زمانى شما را مجازات کند); من آنچه را به آن فرستاده شده‏ام به شما مى‏رسانم، (وظیفه من همین است!) ولى شما را قومى مى‏بینیم که پیوسته در نادانى هستید!» (23)

هنگامى که آن (عذاب الهى) را بصورت ابر گسترده‏اى دیدند که بسوى دره‏ها و آبگیرهاى آنان در حرکت است (خوشحال شدند) گفتند: «این ابرى است که بر ما مى‏بارد!» (ولى به آنها گفته شد:) این همان چیزى است که براى آمدنش شتاب مى‏کردید، تندبادى است (وحشتناک) که عذاب دردناکى در آن است! (24)

همه چیز را بفرمان پروردگارش در هم میکوبد و نابود میکند (آرى) آنها صبح کردند در حالى که چیزى جز خانه‏هایشان به چشم نمى‏خورد; ما این‏گونه گروه مجرمان را کیفر مى‏دهیم! (25)

ما به آنها ( قوم عاد) قدرتى دادیم که به شما ندادیم، و براى آنان گوش و چشم و دل قرار دادیم; (اما به هنگام نزول عذاب) نه گوشها و چشمها و نه عقلهایشان براى آنان هیچ سودى نداشت، چرا که آیات خدا را انکار مى‏کردند; و سرانجام آنچه را استهزا مى‏کردند بر آنها وارد شد! (26)

ما آبادیهایى را که پیرامون شما بودند نابود ساختیم، و آیات خود را بصورتهاى گوناگون (براى مردم آنها) بیان کردیم شاید بازگردند! (27)

پس چرا معبودانى را که غیر از خدا برگزیدند -به گمان اینکه به خدا نزدیکشان سازد- آنها را یارى نکردند؟! بلکه از میانشان گم شدند! این بود نتیجه دروغ آنها و آنچه افترا مى‏بستند! (28)

(به یاد آور) هنگامى که گروهى از جن را به سوى تو متوجه ساختیم که قرآن را بشنوند; وقتى حضور یافتند به یکدیگر گفتند: «خاموش باشید و بشنوید!» و هنگامى که پایان گرفت، به سوى قوم خود بازگشتند و آنها را بیم دادند! (29)

گفتند: «اى قوم ما! ما کتابى را شنیدیم که بعد از موسى نازل شده، هماهنگ با نشانه‏هاى کتابهاى پیش از آن، که به سوى حق و راه راست هدایت مى‏کند. (30)

اى قوم ما! دعوت کننده الهى را اجابت کنید و به او ایمان آورید تا گناهانتان را ببخشد و شما را از عذابى دردناک پناه دهد! (31)

و هر کس به دعوت کننده الهى پاسخ نگوید، هرگز نمى‏تواند از چنگال عذاب الهى در زمین فرار کند، و غیر از خدا یار و یاورى براى او نیست; چنین کسانى در گمراهى آشکارند!» (32)

آیا آنها نمى‏دانند خداوندى که آسمانها و زمین را آفریده و از آفرینش آنها ناتوان نشده است، مى‏تواند مردگان را زنده کند؟! آرى او بر هر چیز تواناست! (33)

روزى را به یاد آور که کافران را بر آتش عرضه مى‏دارند (و به آنها گفته مى‏شود:) آیا این حق نیست؟! مى‏گویند: «آرى، به پروردگارمان سوگند (که حق است)!» (در این هنگام خداوند) مى‏گوید: «پس عذاب را بخاطر کفرتان بچشید!» (34)

پس صبر کن آن‏گونه که پیامبران «اولو العزم‏» صبر کردند، و براى (عذاب) آنان شتاب مکن! هنگامى که وعده‏هایى را که به آنها داده مى‏شود ببینند، احساس مى‏کنند که گویى فقط ساعتى از یک روز (در دنیا) توقف داشتند; این ابلاغى است براى همگان; آیا جز قوم فاسق هلاک مى‏شوند؟! (35)